تاریخ پزشکی جهان (12 فوریه - 23 بهمن)
در چنین روزی در سال 1941 ، نخستین تزریق پنی سیلین به انسان توسط “ارنست چین” و “هاوارد والتر فلوری” انجام شد.
پنی سیلین، به یک پلیس 44 ساله انگلیسی داوطلب دچار سپتی سمی و آبسه های متعدد سطحی تزریق شد.اگر چه طی چهار روز درمان، بهبود معجزه آسایی در بیمار حاصل شد، اما به دلیل کم بودن مقدار پنی سیلین موجود، دارو تمام شد و بیمار چهار هفته بعد فوت کرد. فلوری، به همراه ارنست بوریس چین، پنی سیلین کشف شده درسال 1928 توسط سرالکساندر فلمینگ را جدا کرد و برای بیماران به کار برد.
پنی سیلین، نخستین آنتی بیوتیک مورد استفاده در دنیای پزشکی است. این آنتی بیوتیک توسط میکروب شناس اسکاتلندی، الکساندر فلمینگ در سال 1928 کشف شد. وی، در سال 1928 میلادی، هنگامی که روی ویروس آنفلوآنزا کارمی کرد و به بررسی عفونت استافیلوکوک می پرداخت، مشاهده کرد کپکی که تصادفا محیطهای کشتش را آلوده کرده، مانع از رشد استافیلوکوک شده است.
پنی سیلین ها، ترکیباتی باکتریسید هستند و از طریق تداخل در سنتز دیواره سلولی باکتریها اثر خود را اعمال می کنند. این داروها، بخوبی در مایعات و بافتهای بدن انتشار می یابند، اما نفوذ آنها به مایع مغزی نخاعی ناچیز است. پنی سیلینها، در غلظت درمانی در ادرار ترشح می شوند، پروبنسید دفع کلیوی پنی سیلین ها را متوقف می کند، غلظت این داروها را در پلاسما افزایش می دهد و غلظت پلاسمایی آنها را برای مدت طولانی تری حفظ می کند.مهمترین عارضه جانبی پنی سیلین ها، حساسیت مفرط است که با بثورات جلدی و گاه آنافیلاکسی همراه است و می تواند کشنده باشد. بیمارانی که به یک پنی سیلین حساسیت داشته باشند، به تمام پنی سیلین ها حساسیت نشان خواهند داد، چرا که حساسیت مفرط، به هسته اصلی پنی سیلین ها مربوط است.
همچنین در چنین روزی در سال 1841 ”سر آستلی پاستون کوپر” جراح انگلیسی و نخستین کسی که “آئورت” شکمی را برای درمان با “آنوریسم” بست ، درگذشت.
آنوریسم، اغلب پس از حمله قلبی رخ می دهد و معمولا در آئورت (سرخرگ بزرگی که از قلب منشاء گرفته و در سینه و شکم به سمت پایین حرکت می کند) یا سرخرگ هایی که مغز، پاها، یا دیواره قلب را تغذیه می کنند، ایجاد می شود.
