خواص زرد چوبه

 

زردچوبه، ریشه گیاهی است با نام علمی‌"Curcuma Longa" که به نام "TurmericRoot" در جهان مشهور است.

این گیاه، بومی‌نواحی جنوبی آسیاست و به طور وسیع در تمام نقاط هند، نواحی جنوبی چین، تایوان، ژاپن، اندونزی و بعضی نواحی آفریقا کشت می‌شود. بیش ترین محصول زردچوبه دنیا از هندوستان تأمین می‌شود.

نام هندی آن به معنی زعفران هندی و نام چینی آن به معنی زنجفیل زرد است. این گیاه از خانواده زنجفیل"Zingiberaceae" است.

زردچوبه از قدیم به عنوان هضم کننده غذا و صفراآور مصرف می‌ شده است.

از زردچوبه داروهای زیادی به شکل خوراکی و موضعی تهیه می‌شود که محصولات موضعی مانند؛ پماد، روغن‌ها، کرم و لوسیون برای زخم‌ها، اگزما و ورم به کار می‌رود و اشکال خوراکی آن به صورت قرص، شربت و آمپول استفاده می‌شود.

زردچوبه از زمان قدیم در طب آیورودا به عنوان ضد ورم و ضد آرتریت مصرف می‌شود.

از اثرات مهم زردچوبه اثر صفراآوری و تحریک ترشح پانکراس آن را می‌توان نام برد. تحقیقات بر روی اسانس زردچوبه نشان داده است که دارای اثر صفراآور و حل و دفع سنگ مثانه می‌باشد.

کورکومین "Curcomin" مهم ترین ماده مؤثر زردچوبه، دارای خواص ضد سموم کبد، ضد ورم. ضد سرطان و ضد عفونت است.

از اثرات دیگر کورکومین که به تازگی تأیید شده است، خواص ضد موتاژن، ضد ایدز و ضد اکسیدان آن می‌باشد.

ماده دیگر زردچوبه به نام "ar–Turmerone " دارای خاصیت ضد سم مار بوده و قادر به خنثی کردن بسیاری از سموم مارهاست.

احتیاط

با وجودی که تاکنون اثرات جانبی از زردچوبه گزارش نشده است ولی در مواردی مصرف آن باید با احتیاط صورت گیرد. از جمله مصرف آن در زمان حاملگی باید متعادل باشد.

همچنین کسانی که مجرای کیسه صفرای آن‌ها بسته و یا دارای اشکال است و یا این که دارای سنگ‌های صفراوی در کیسه صفرا هستند باید با احتیاط از زردچوبه استفاده کنند. مصرف زردچوبه به همراه غذاها و داروها، بلامانع بوده و تداخلی ایجاد نمی‌کند.

مقدار مصرف عادی زردچوبه که هر روز می‌توان بدون عارضه جانبی از آن استفاده کرد "1.5" تا"3" گرم در روز است. گرچه قسمت اعظم زردچوبه در دنیا در تغذیه و به صورت پودر مصرف می‌شود ولی اشکال مختلف دارویی آن نیز در داروخانه‌های گیاهی بسیاری از کشورها موجود است.