نارسایی کلیوی، از تشخیص تا درمان
تشخیص نارسایی کلیوی با آزمایش خون و اندازه‌گیری مواد زائد تشکیل‌شده در خون تایید می‌شود. اندازه‌گیری BUN (نیتروژن اوره خون) ، کراتینین سرم و GFR (میزان تصفیه گلومرولی) از جمله آزمایشات ضروری برای تشخیص این بیماری هستند. در نارسایی کلیوی، میزان BUN و کراتینین بالا می‌روند و GFR کاهش می‌یابد. همچنین وجود غیرطبیعی پروتئین و تجمع گلبول‌های قرمز و سفید (Casts) در ادرار می‌تواند در آزمایشات ادرار مورد بررسی قرار گیرد.
مقایسه غلظت الکترولیت‌ها در خون و ادرار نیز به تشخیص چگونگی عملکرد کلیه‌ها در کنترل و فیلتراسیون خون کمک می‌کند. با استفاده از سونوگرافی شکمی می‌توان وجود انسداد را شناسایی کرد و با بیوپسی کلیه می‌توان مقدار کمی از بافت آن را برای آزمایشات میکروسکوپی به دست آورد.
درمان‌های خاص در نارسایی کلیوی، وابسته به کنترل بیماری‌های مزمن ایجادکننده آن است و هدف پیشگیری از وخیم‌ترشدن عملکرد کلیوی است تا منجر به نارسایی کامل این عضو نشود. در این رابطه کنترل جدی و مستمر قندخون در بیماری دیابت و فشار خون در بیماری پرفشاری خون می‌تواند عملکرد کلیه‌ها را تا حدودی حفظ کند. در این میان رژیم غذایی نیز یک ملاحظه مهم برای افرادی است که عملکرد کلیه آن‌ها مختل شده است. از آنجا که کلیه‌ها نمی‌توانند به آسانی آب اضافی، سدیم یا پتاسیم را دفع کنند، ممکن است نیاز به محدودیت مصرف آن‌ها باشد.
همچنین لازم است غذاهای با فسفر بالا مانند شیر، پنیر، مغز‌ها و نوشابه‌های کولادار و نیز غذاهای با پتاسیم بالا مانند موز، زردآلو و غیره نیز در صورت بالارفتن آن‌ها در خون، محدود شود. داروهایی که می‌توانند به کنترل برخی از عوامل مرتبط با نارسایی کلیوی کمک کنند، شامل داروهای پایین‌آورنده فسفر مانند کلستیریول (روکالترول) ، رناژل و کربنات کلسیم (کالترات) داروهای تحریک‌کننده تولید گلبول‌های قرمز خون، مکمل‌های آهن، ویتامین‌ها و داروهای فشار خون هستند. در نهایت هم چنانچه کلیه‌ها به طور کامل از کار بیفتند، راه‌های درمان محدود به دیالیز یا پیوند کلیه می‌شود.
