ایدز: جالب است بدانیم احتمال انتقال بیماری‌هایی مانند ایدز که به دلیل ترسناک بودنشان، در دندانپزشکی بسیار ما را نگران می‌کنند، بسیار پایین است. به گونه‌ای که می‌توان گفت انتقال آن از این طریق تقریبا ناممکن است زیرا ویروس ایدز نمی‌تواند بیش از چند دقیقه در محیط خارج از بدن انسان دوام بیاورد.
هپاتیت: احتمال انتقال بیماری هپاتیت نسبت به ایدز بالاتر است اما باز هم آنقدرها بالا نیست. شایع‌ترین راه انتقال هپاتیت‌های نوع B و C در دندانپزشکی از راه خون یا بزاق خون‌آلود است که می‌تواند از راه وسایل دندانپزشکی آلوده به خون که بخوبی ضدعفونی نشده‌اند یا خون خشکیده روی وسایل باشد. البته اگر دندانپزشک از اصول اولیه استریلیزاسیون پیروی کند، تقریبا محال است مسبب انتقال بیماری‌هایی مانند ایدز و هپاتیت شود زیرا ویروس‌های ایجادکننده این بیماریها به روش‌های ضدعفونی حساسند و برای از بین بردن آنها حتی نیاز به روش‌های پیچیده استریلیزاسیون نیست.
بیماریهای تنفسی: یکی از شایع‌ترین بیماریهای قابل انتقال در دندانپزشکی بیماریهای تنفسی هستند بویژه در صورتی که دندانپزشک از ماسک استفاده نکند. در بسیاری از این موارد دندانپزشک در واقع خود به عنوان راه انتقال بیماری عمل می‌کند و بیماری را از یک بیمار به بیمار دیگر منتقل می‌کند.
عفونت زخم: این مشکل بویژه در جراحی‌های دهانی اگر جراحی همراه با برداشت استخوان باشد، بروز پیدا می‌کند. این عفونت‌ها معمولا بعد از چند روز پدیدار می‌شوند. نشانه بارز آن ایجاد تورم، قرمزی و درد و گاهی مزه یا بوی چرک در محل زخمی است که ظاهرا رو به بهبودی بوده است.
رعایت اصول استریلیزاسیون و تجویز آنتی‌بیوتیک‌های مناسب قبل از انجام جراحی از جمله راه‌های پیشگیری است. استفاده از آنتی‌بیوتیک بویژه در جراحی‌های پیچیده و طولانی مدت ضرورت دارد. در صورت بروز عفونت باید به دندانپزشک مراجعه کرد، زیرا معمولا نیاز به باز کردن محل زخم و تمیز کردن دقیق ناحیه است و استفاده از آنتی‌بیوتیک به تنهایی مفید نیست چرا که تنها یک عفونت حاد را به یک عفونت مزمن تبدیل می‌کند که علائم کمتری دارد، اما در درازمدت خطرناک‌تر و پیشرونده‌تر است.
