در سال 1846 در چنین روزی، “جولیو بیزوزرو” آسیب شناس ایتالیایی به دنیا آمد. بیزوزرو، نقش پلاکت ها در “هموستاز” را کشف و مشخص کرد که مغز استخوان ، جایگاه تولید سلول های خونی است.
در زمانی که او به عنوان استاد آسیب شناسی عمومی در دانشگاه “تورین” تدریس و فعالیت می کرد، این دانشگاه به صورت یکی از مهم ترین مراکز علمی اروپا در آمده بود. از شاگردان و نیز کسانی که در آزمایشگاه او به کار و تحقیق مشغول بودند می توان از “ادواردو باسینی”، جراحی که روش جراحی “فتق اینگوینال” را تکامل بخشید، نام برد. اصطلاح هموستاز در فیزیولوژی به معنای ثابت نگاه داشتن مواد موجود در محیط داخلی بدن است. اساسا تمام اندام ها و بافت های بدن اعمالی را انجام می دهند که به حفظ این شرائط ثابت کمک می کند.
پلاکتها ، سلول های بسیار کوچک و بدون هسته ای هستند که به تعداد نسبتا زیاد (150تا450 هزار عدد در هر میلی متر مکعب) در خون وجود دارند و همراه با خون در همه رگهای بدن گردش میکنند.وجود پلاکت های سالم و فعال ، برای انعقاد خون به خصوص در آسیب سرخرگهای بدن که با خونریزی زیادی همراه است ، ضروری است. پلاکت ها در محل آسیب، مستقیما به دیواره رگ ها می چسبند. تجمع پلاکتها به تشکیل توده کوچکی می انجامد که در صورت جزیی بودن آسیب ، میتواند جلوی خونریزی را بگیرد. اتفاق مهمتری که متعاقب اتصال پلاکت ها رخ می دهد، فعال شدن آنها و آزاد شدن موادی است که باعث پیشرفت مراحل بعدی انعقاد خون می شوند.
در چنین روزی در سال 1987 سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) فروش داروی آزیدوتیمیدین (AZT) را به عنوان یک داروی ضد ویروس برای درمان ایدز، تایید کرد. نام ژنریک ،AZT زیدووین است. این دارو نخستین بار توسط دکتر “جروم هرویتز”، به عنوان یک داروی ضد سرطان ساخته و معرفی شد.
